Glukonolakton (Gluconolactone)

Glukonolakton (Gluconolactone) to często spotykany składnik w kosmetykach pielęgnacyjnych, z uwagi na jego dobroczynne działanie. Składnik ten może być stosowany do każdego rodzaju cery, bez obawy o jej podrażnienie. W szczególności polecany jest osobom ze skórą wrażliwą oraz objętą trądzikiem różowatym. Dobroczynnie działa też na cerę suchą oraz ze skłonnością do alergii. Można go znaleźć w maściach, żelach i tonikach. Żeby uzyskać pożądany efekt, kosmetyk z glukonolaktonem należy nakładać na skórę codziennie. W szczególności tej zasady powinny przestrzegać osoby cierpiące na trądzik różowaty, aby przyspieszyć jego leczenie oraz zapobiec powstaniu blizn potrądzikowych.

Glukonolakton – wpływ na skórę

Glukonolakton wpływa na prawidłowy proces rogowacenia naskórka oraz zdolność komórek skóry do magazynowania wody. Dzięki temu cera staje się bardziej nawilżona i jędrniejsza. Na uwagę zasługuje zdolność glukonolaktonu do zwiększania produkcji elastyny i kolagenu. Białka te są podstawowymi składnikami budulcowymi tkanki skórnej. Wraz z wiekiem dochodzi do spadku stężenia tych substancji, przez co skóra zaczyna się starzeć. Poza tym słońce, solarium mróz, deszcz, wiatr oraz schorzenia skórne, przyspieszają degradację włókien kolagenowych i elastyny. Z tego względu dochodzi do starzenia, które dodatkowo przyspieszają wolne rodniki.

Glukonolakton natomiast wykazuje działanie antyutleniające, dzięki czemu likwiduje nadmiar tych cząsteczek. Zwiększa też spoistość komórek naskórka, który stanowi podstawową warstwę ochronną głębszych warstw skóry. Wzmacnia jej odporność na działanie zanieczyszczeń zewnętrznych.

Wykazuje również działanie przeciwbakteryjne, a ze względu na zdolność eksfoliacji nazywany bywa eksfoliantem. Pozyskuje go się w wyniku przemian metabolicznych cukru lub w naturalnym procesie fermentacji kukurydzy w warunkach laboratoryjnych.

Poznaj płyn oczyszczający na trądzik różowaty Acnerose z glukonolaktonem w składzie!

Glukonolakton na trądzik różowaty – działanie

Doskonałe działanie wykazuje też glukonolakton na trądzik różowaty. Dzięki właściwościom przeciwzapalnym i kojącym, likwiduje świąd i łagodzi podrażnienia powstałe wskutek schorzenia. Wspomaga odbudowę zniszczonego naskórka oraz zwiększa zdolności regeneracyjne głębszych warstw skóry. Wzmacnia naczynka krwionośne oraz usprawnia mikrokrążenie. Na uwagę zasługuje fakt, że stosowanie glukonolaktonu w żaden sposób nie wpływa na działanie innych leków na trądzik różowaty.

Ponadto zapobiega nadkażeniu bakteryjnemu uszkodzonej stanem zapalnym skóry.

Następuje redukcja okresowego rumienia, a rozszerzone naczynka zaczynają się obkurczać. Wzrasta także sprężystość skóry oraz nabiera ona zdrowego kolorytu. Systematyczne stosowanie glukonolaktonu pozwala również zmniejszyć widoczność blizn potrądzikowych oraz niweluje przebarwienia.

Podsumowując, do najważniejszych właściwości glukonolaktonu zalicza się:

• spłycenie zmarszczek,
• zwiększenie odporności skóry na szkodliwe działanie czynników zewnętrznych,
• szybsza regeneracja skóry, uszkodzonej wskutek trądziku różowatego,
• wzmocnienie naczynek krwionośnych,
• ochrona skóry przed infekcjami bakteryjnymi.

Glukonolakton to składnik, który znajduje się w skutecznych kosmetykach do pielęgnacji cery wrażliwej oraz objętej trądzikiem. Ze względu na swe właściwości, wspomaga leczenie trądziku różowatego, przyspiesza regenerację tkanki skórnej, spłyca zmarszczki oraz opóźnia proces starzenia. Żeby uzyskać widoczne efekty, kosmetyk z tym składnikiem należy stosować w celach regeneracyjnych oraz profilaktycznie w codziennej pielęgnacji cery. Przed użyciem preparatu w formie kremu lub maści, skórę warto dokładnie oczyścić.
Wpisując na stronie acnerose.pl w koszyku hasło rabat10 otrzymasz 10% rabatu na cały koszyk. Kliknij i sprawdź!

---

Bibliografia

1. Wilkin J.K., Rosacea. Pathophysiology and treatment, 1994
2. Breathnach A.S., Azelaic acid: potential as a general antitumoural agent, 1999
3. Powell F.C., Clinical practice. Rosacea, 2005
4. Górkiewicz-Petkow A., Kałużna L., Prerosacea – patogeneza i leczenie, 2001